Phyllis to Demophoon part 2 (Ovid, Heroides 2.49-148)

Join me and Chun Liu of Peking University for an online workshop reading Ovid’s Heroides, July 15-20, 2020: http://blogs.dickinson.edu/dcc/2020/05/03/2020-ovid-heroides-online-workshop-announcement/

crēdidimus blandīs, quōrum tibi cōpia, verbīs;

crēdidimus generī nōminibusque tuīs;       50

crēdidimus lacrimīs—an et hae simulāre docentur?

hae quoque habent artēs, quāque iubentur, eunt?

dīs quoque crēdidimus. quō iam tot pignora nōbīs?

parte satis potuī quālibet inde capī.

Nec moveor, quod tē iūvī portūque locōque— 55

dēbuit haec meritī summa fuisse meī!

turpiter hospitium lectō cumulāsse iugālī

paenitet, et laterī cōnseruisse latus.

quae fuit ante illam, māllem suprēma fuisset

nox mihi, dum potuī Phyllis honesta morī.      60

spērāvī melius, quia mē meruisse putāvī;

quaecumque ex meritō spēs venit, aequa venit.

fallere crēdentem nōn est operōsa puellam

glōria. simplicitās digna favōre fuit.

sum dēcepta tuīs et amāns et fēmina verbīs.     65

dī faciant, laudis summa sit ista tuae!

inter et Aegīdās, mediā statuāris in urbe,

magnificus titulīs stet pater ante suīs.

cum fuerit Scīrōn lēctus torvusque Procrūstēs

et Sinis et taurī mixtaque fōrma virī    70

et domitae bellō Thēbae fūsīque bimembrēs

et pulsāta nigrī rēgia caeca deī—

hoc tua post illōs titulō signētur imāgō:

hic est, cuius amāns hospita capta dolō est.

dē tantā rērum turbā factīsque parentis             75

sēdit in ingeniō Cressa relicta tuō.

quod solum excūsat, sōlum mīrāris in illō;

hērēdem patriae, perfide, fraudis agis.

illa—nec invideō—fruitur meliōre marītō

inque capistrātīs tigribus alta sedet;   80

at mea dēspectī fugiunt cōnūbia Thrācēs,

quod ferar externum praeposuisse meīs.

atque aliquis ‘iam nunc doctās eat,’ inquit, ‘Athēnās;

armiferam Thrācen quī regat, alter erit.

exitus ācta probat.’ careat successibus, optō,           85

quisquis ab ēventū facta notanda putat!

at sī nostra tuō spūmēscant aequora rēmō,

iam mihi, iam dīcar cōnsuluisse meīs—

sed neque cōnsuluī, nec tē mea rēgia tanget

fessaque Bistoniā membra lavābis aquā!         90

Illa meīs oculīs speciēs abeuntis inhaeret,

cum premeret portūs classis itūra meōs.

ausus es amplectī collōque īnfūsus amantis

ōscula per longās iungere pressa morās

cumque tuīs lacrimīs lacrimās cōnfundere nostrās,       95

quodque foret vēlīs aura secunda, querī

et mihi discēdēns suprēmā dīcere vōce:

‘Phyllī, fac expectēs Dēmophoonta tuum!’

Expectem, quī mē numquam vīsūrus abistī?

expectem pelagō vēla negāta meō?      100

et tamen expectō—redeās modo sērus amantī,

ut tua sit sōlō tempore lāpsa fidēs!

Quid precor īnfēlīx? tē iam tenet altera coniūnx

forsitan et, nōbīs quī male fāvit, amor;

iamque tibi excidimus, nūllam, putō, Phyllida nōstī.      105

eī mihi! sī, quae sim Phyllis et unde, rogās—

quae tibi, Dēmophoōn, longīs errōribus āctō

Thrēiciōs portūs hospitiumque dedī,

cuius opēs auxēre meae, cui dīves egentī

mūnera multa dedī, multa datūra fuī;                              110

quae tibi subiēcī lātissima rēgna Lycūrgī,

nōmine fēmineō vix satis apta regī,

quā patet umbrōsum Rhodopē glaciālis ad Haemum,

et sacer admissās exigit Hebrus aquās,

cui mea virginitās avibus lībāta sinistrīs                  115

castaque fallācī zōna recīncta manū!

prōnuba Tīsiphonē thalamīs ululāvit in illīs,

et cecinit maestum dēvia carmen avis;

adfuit Allectō brevibus torquāta colubrīs,

suntque sepulcrālī lūmina mōta face!                                    120

Maesta tamen scopulōs fruticōsaque lītora calcō

quaeque patent oculīs lītora lāta meīs.

sīve diē laxātur humus, seu frīgida lūcent

sīdera, prōspiciō, quis freta ventus agat;

et quaecumque procul venientia lintea vīdī,                    125

prōtinus illa meōs auguror esse deōs.

in freta prōcurrō, vix mē retinentibus undīs,

mōbile quā prīmās porrigit aequor aquās.

quō magis accēdunt, minus et minus ūtilis adstō;

linquor et ancillīs excipienda cadō.                                        130

Est sinus, adductōs modicē falcātus in arcūs;

ultima praeruptā cornua mōle rigent.

hinc mihi suppositās inmittere corpus in undās

mēns fuit; et, quoniam fallere pergis, erit.

ad tua mē flūctūs prōiectam lītora portent,       135

occurramque oculīs intumulāta tuīs!

dūritiā ferrum ut superes adamantaque tēque,

‘nōn tibi sīc,’ dīcēs, ‘Phyllī, sequendus eram!’

saepe venēnōrum sitis est mihi; saepe cruentā

trāiectam gladiō morte perīre iuvat.                                140

colla quoque, īnfīdīs quia sē nectenda lacertīs

praebuērunt, laqueīs inplicuisse iuvat.

stat nece mātūrā tenerum pēnsāre pudōrem.

in necis ēlēctū parva futūra mora est.

Īnscrībēre meō causa invidiōsa sepulcrō.          145

aut hōc aut similī carmine nōtus eris:

PHYLLIDA DEMOPHOON LETO DEDIT HOSPES AMANTEM;

ILLE NECIS CAUSAM PRAEBUIT, IPSA MANUM.